Zakopane, Zakopane… piękne.

Skrywa wiele piękna. Wciąż. Jakby wbrew logice, bo wydaje się, że coraz mniej miejsca jest w tłoku i bałaganie (nie tyle ludzkim, co urbanistycznym i komercyjnym) na piękno oczywiste, subtelne czy proste… Właśnie te jego rodzaje mają pokazywać poniższe zdjęcia.

„Oczywiste” w swoim ogromie i pięknie Tatry nad budzącym się zimowym miastem.

Tuż nad miastem. Skrzywdzony, sprowadzony do „oklepanego” emblematu Giewont (tu, w nieco innym ujęciu, w towarzystwie Małołączniaka – dla odmiany).

Kilka sztandarowych przykładów stylu zakopiańskiego (wszystkie zaprojektowane przez S. Witkiewicza):

Kaplica na Jaszczurówce

Willa Koliba – Muzeum Stylu Zakopiańskiego (oddział Muzeum Tatrzańskiego). Ulica Kościeliska, przy której znajduje się willa, w części jest jakby żywą galerią stylu zakopiańskiego.

Willa Oksza – Galeria Sztuki XX w. (najnowszy oddział Muzeum Tatrzańskiego – przenosi nas do Zakopanego z czasów Witkacego i Rafała Malczewskiego)

Mały rzut oka na Kuźnice, których historia bynajmniej nie zaczęła się od kolejki na Kasprowy.

Dawny zespół dworsko-parkowy w Kuźnicach lśni pięknem odzyskanym. Po przejęciu niszczejących budynków TPN zrewitalizował w ostatnich latach założenie dzięki unijnym funduszom.

Wróćmy do centrum, a najlepiej na najsłynniejszy polski deptak, na przykład w jesienny poranek…

Kościół p.w. św. Rodziny.

Przy Krupówkach.

Inaczej niż zwykle. Moje ulubione zdjęcie Krupówek.

I na koniec nawiedźmy wyjątkowe – z wielu względów – miejsce, czyli stary zakopiański cmentarz, będący najpiękniejszą i najwymowniejszą kroniką dziejów Zakopanego oraz jedyną w swoim rodzaju galerią sztuki.