Tak jak Zakopane nie jest równoznaczne z górami, tak i Podhale, ani tym bardziej Podtatrze, nie oznacza jedynie Zakopanego właśnie. Jakkolwiek wiedza większości turystów ogranicza się do znajomości tzw. „zimowej stolicy” naszego pięknego kraju. Może to i dobrze. Tam tłoczno, ciasno i hałaśliwie, a gdzie indziej cisza i spokój. Podtatrze jest piękne, czasami baśniowe, czasem trochę groteskowe, ale przede wszystkim bardzo, ale to bardzo malownicze.
Zajrzyjmy wspólnie do kilku miejsc. Na przykład do Harklowej…
My spacer tutaj zaczęliśmy od cmentarza. Następnie przez niespiesznie budzącą się do życia miejscowość udaliśmy się ku zabytkowemu cudeńku, czyli średniowiecznemu kościołowi.
Rozglądając się po drodze, zmierzaliśmy powoli ku kapliczce przy starej drodze do Łopusznej…
Potężne Tatry nie chciały się wyostrzyć…
…za to na niebie pojawiły się balony… 
Od kapliczki poszliśmy dalej ku Łopusznej (uwaga, myśmy szli na przełaj, z jednej strony ograniczeni Dunajcem, z drugiej ruchliwą drogą Nowy Targ-Krościenko; nowy znakowany szlak rowerowy łączy Łopuszną i Harklową, ale po drugiej stronie Dunajca; na naszych mapach go jeszcze nie ma). W Łopusznej zaczęliśmy również od cmentarza, a następnie udało nam się wejść do kościółka, który był otwarty po zakończonym sprzątaniu.
Dwór jak zawsze prezentował się przepięknie…
Ot, takie uroki zwyczajne (tu już nieco dalej, bo w Szlembarku)…
Jedną z cech Podtatrza jest również to, że okoliczności pogodowe mogą zmieniać się drastycznie w ciągu zaledwie godzin. Wtedy ze słonecznej, przyjemnej zimy potrafi zrobić się… prawdziwa zima.
Ale nawet taka aura nie przeszkodzi kościółkowi w Dębnie Podhalańskim (lista UNESCO) prezentować się, jak zawsze, bajecznie.
Jak się Wam podoba TAKIE Podtatrze?
Subiektywny przewodnik po górach Polski i nie tylko 