Jest pewna trasa w naszych górach najwyższych, tak znana, jak i zatłoczona…
… gdzie drogę do celu wyznaczają nie tyle oznakowania szlaku, co szara wstęga asfaltu…
…oraz przenośne toalety, zwane popularnie tojtojami.
Za pomocą ciemnozielonego koloru próbują (na ile to w ogóle możliwe) stapiać się z leśnym tłem, choć zazwyczaj lasem to one nie pachną…
Jak ktoś wytrzyma do schroniska, może – za opłatą – skorzystać z bardzo przywoitych (wyremontowanych) toalet schroniskowych, koło których zresztą obecnie znalazł się również bankomat. Ten ostatni, to dla jednych zgroza („Dla mnie to już nie jest schronisko” – usłyszeliśmy niedawno w tym temacie i szczerze mówiąc, współczuliśmy nieco rozmówcy, bo chyba niewiele wie tak naprawdę o tym miejscu), dla innych (w tym dla nas) może i nieco kontrowersyjny, ale jednak znak czasów. I tyle. Cokolwiek by nie mówić – usytuowany jest bardzo roztropnie 🙂
Z tojtojów zresztą też można się śmiać lub kląć ich mało estetyczny wygląd/zapach, jednak przy natężeniu ruchu turystycznego charakterystycznym dla drogi, którą tysiące pielgrzymują do Morskiego Oka oraz nadal (często) zbyt małej świadomości ekologicznej turystów pozostawiających po sobie w okołoszlakowych krzakach nie tylko „sprawy załatwione”, ale również wszelkie higieniczne odpadki (również te trudno rozkładające się), zielone budki wydają się być (póki co) po prostu mniejszym złem…
Subiektywny przewodnik po górach Polski i nie tylko 