Giewont z Głodówki

Umówmy się – „święta” góra Polaków wygląda nader imponująco zasadniczo z jednej strony, czyli od północy. Góra ta jest wręcz monumentalna, gdy patrzy się na nią z Zakopanego i trudno temu zaprzeczyć (jakkolwiek prawdą jest również to, że – niestety – można ją zobaczyć z coraz mniejszej ilości punktów w tym mieście…). Są też tacy, którzy uważają, że najpiękniejszy widok na Tatry jest z Giewontu właśnie, bo…. jego samego stamtąd nie widać.

Osobiście wolę Giewont, gdy jest mniej „oczywisty” – czy to jako „podnóżek” dla Czerwonych Wierchów, czy maleńka góra widziana np. z Krywania. Wiele osób, które napawa się panoramą Tatr z polany Głodówka, skupia uwagę na szczególnie bajecznych tam Tatrach Wysokich i Bielskich i trudno się dziwić, że nie każdy dostrzeże maleńką, szpiczastą górę na prawym skraju…

Czasami, gdy się człowiek źle ustawi, można jej w ogóle nie zauważyć, gdyż będzie zasłonięta drzewami.

Zasadniczo jednak, gdy już czyjś wzrok rozpozna w skalistym, ostrym szczycie „Śpiącego Rycerza”, będzie regularnie zerkać w jego kierunku, bo choć sylwetka jest stąd maleńka, to stanowi raz po raz ciekawe tło do odbywających się tu widowisk (o różnych porach dnia i nocy). Począwszy od kolorowych zachodów słońca…

Po lewej Małołączniak, po prawej Giewont